Alée, alée, Bonjour, Madaaame, Miss, Bienvenue,

De meest voorkomende woorden waarmee ik begroet wordt. Maar waar ik het meest blij van word is de openhartigheid en warmte waarmee ik onthaald wordt door de mensen die ik al ken, gevolgd door een dikke knuffel, 2 kussen en een spontane gil van enthousiasme. We delen in vogelvlucht onze levens van de afgelopen 6 maanden waarin we elkaar niet gezien hebben. Snel daarna volgt een gesprek over het leven hier en nu, waarin ik me meteen betrokken voel en het gevoel krijg dat ik onderdeel ben van hun levens. Veel gelach, gegrinnik, interessante onderwerpen, complete levensverhalen en sappige roddels komen voorbij. We maken plannen met elkaar om nieuwe dingen te ontdekken of naar dat ene strandfeest te gaan. Als ik dan vervolgens om me heen kijk, lijkt het of ik nooit weg ben geweest.

Hierdoor voel ik me zó ontzettend welkom waardoor ik bijna niet stilsta dat ik bijna aan de andere kant van de wereld ben, in een soort ander leven. Soms, als ik in de bus zit te dromen of op het strand een appje van thuis krijg, heb ik een klein moment van besef. Dan denk ik aan hoe fijn het zou zijn als de mensen waar ik het meest om geef, dit met mij zouden kunnen beleven. Maar het doet me ook beseffen wat voor een geweldige kans dit is en wat voor geweldige mensen ik om me heen heb, al zijn ze niet in de buurt.

Ik ben er nog maar kort, maar ik merk al snel dat het erg veel scheelt dat ik hier al eens geweest ben. Ik ken een beetje de weg, heb mensen waarop ik kan terug vallen als het nodig is en waarmee ik vanalles beleef. Wel moet ik heel erg focussen om het frans te kunnen volgen. De franse lessen die ik ga krijgen zouden me hopelijk op weg helpen. Iedereen praat hier goed engels, dus (onzin) praten (een van mijn grootste hobby's) is gelukkig geen obstakel. Maar me mengen in een frans gesprek blijft lastig.

Ondanks dat ik hier nog niet lang ben, zijn er al wat dingen op mijn pad gekomen zoals praktische zaken en leuke tijdsbestedingen. Best wel een opluchting, het geeft me wat ademruimte. Langzaam ontstaat er een dag- en weekindeling. Momenteel ben ik bezig om een stageplek in een ziekenhuis te veroveren. Het liefst niet ver van mijn huis, het openbaar vervoer is niet echt een pretje als je ergens op tijd moet zijn. Daarnaast zou het mooi zijn als het een privé kliniek is, want de openbare ziekenhuizen zijn erg onhygiënisch en ongeregeld volgens de meesten. Duimen!

Na een heerlijk diner (om 21:30u) is het nu tijd voor een filmpje, met de ventilator op mijn gezicht.

Liefs! X