Om 6 uur’s morgens sta ik op het vliegveld. Een tikkeltje nerveus misschien, want ik heb haar al meer dan 4 maanden niet gezien. Toch voelt het alsof zij al die tijd al een onderdeel is geweest van mijn leven hier, door haar steun in alle keuzes die ik maakte, ook al was dat op afstand. Die afstand is er nu niet meer. Ze komt met haar koffers, ietwat moe gezicht en uiteindelijk een grote glimlach en tranen in haar ogen op me af. Ze is hier! Ze geeft me een dikke knuffel en zegt hoe blij ze is om mij te zien. Natuurlijk zijn we blij om elkaar te zien, maar het mag nog best even gezegd worden. Onze eerste plannen heb ik al in mijn hoofd, maar eerst is het tijd om rustig aan te komen. We rijden naar mijn huis, praten ondertussen honderduit maar op hetzelfde moment alsof ik haar gister nog zag. In de 3 weken die volgen, maken we mooie trips over het hele eiland. We zwemmen met dolfijnen, ik neem haar bij de hand. We rijden door de bergen, er worden duizenden foto’s gemaakt, we genieten van het heerlijke eten. Ik zet haar af bij het strand, ik ga zelf werken in het kinderdorp en neem haar mee op een uitje met de kinderen. We doen van alles samen, maar nemen vooral de tijd voor elkaar. Fijne gesprekken, veel hard gelach en even bijpraten over de mensen thuis. De ‘’weet je nog…’’ en ‘’hoe deed jij dat dan?’’ gesprekken passeren de revue. Ze is er op het juiste moment, waarin ze me een steuntje in de rug geeft en me helpt herinneren aan wat ik voor ogen heb. Ze troost me met mijn struggles, of we zeggen even helemaal niks. Na die drie weken staan we weer op hetzelfde vliegveld. ‘’Wat vliegt de tijd toch he, meissie?’’ De knuffel, glimlach en tranen in onze ogen zijn weer van de partij. ‘’Ja, mam..’’ Ik moet goed op mezelf passen. Ik beloof het haar nogmaals. Ze zwaait naar me en dan nog een stuk of vijf keer. Dan verdwijnt ze achter de paspoortcontrole.Thuis vind ik een kaartje;‘’voor mijn dappere dodo.’’Wat heb ik toch een geweldige moeder.

Met nu dik 5 maanden Mauritius achter de rug, waarin ik een nieuw thuis heb ontdekt, kom ik voor een beslissing te staan. Een vrijwilliger kan naar Mauritius komen op een toeristenvisa en deze is maximaal geldig voor 180 dagen in een kalenderjaar. In eerste instantie denk ik eraan om werk te vinden voor de overige periode dat ik hier wil blijven, zodat ik een werkvisa kan krijgen. Al snel kom ik erachter dat het me niet makkelijk wordt gemaakt, tijdelijk werk vinden als buitenlander is namelijk redelijk lastig. Ook bedenk ik me dat ik niet koste wat het kost in dit land wil verblijven. Mijn doel was namelijk ervaring opdoen en hier een tijdelijk leven opbouwen. Maar, met werk waar ik niet per se mijn passie in vind en daarbij minder tijd heb voor mijn echte passies, zal ik dat niet kunnen bereiken. Het blijkt dat mijn huidige visa maximaal verlengd kan worden tot en met27 augustus. Die kans grijp ik, een ticket is in mijn vizier. Een beetje meer van de wereld zien, en dan een tijdje in Nederland verblijven is nu mijn plan en wellicht vertrek ik dan weer richting een ander avontuur. Dat moet ik nog even uitvogelen, maar de droom is er alvast.

Mijn avontuurin Mauritiusloopt dus ten einde. Aan de ene kant ben ik natuurlijk best verdrietig, zo'n mooi land en een geweldig avontuur achter me laten. Maar ik heb er vrede mee, ik kan straks terug kijken op een super fijne tijd en een ervaring die ik niet snel kan vergeten.

Dat komt natuurlijk door alle mensen die ik hier heb ontmoet, waarvan ik nu veel van hen vrienden kan noemen. In een korte tijd dierbare vriendschappen heb opgebouwd, omdat je simpelweg in een ander land buiten je comfortzone leeft en sneller een gesprek hebt over persoonlijke visies en voor andere dilemma’s staat, waarbij zij naast me staan, in plaats van een doodgewoon gesprekje voeren over het weer. In mijn dagelijkse leven hoef ik vaak niet na te denken over morgen, over hoe mijn volgende maand eruit gaat zien. Het is allemaal al geregeld en dat leg ik naast me neer. Een beetje saai misschien, maar ik denk dat het belangrijk is om ook in het dagelijks leven de passie in je redenen te vindenen even stil te staan en om je heen te kijken.Door het feit dat hier veel mensen uit alle hoeken van de wereld tijdelijk verblijven, heb ik nu vrienden in allerlei landen. De groep die hier op dit moment is, zal niet meer in deze setting voorkomen, maar de individuele vriendschappen gaan zeker niet verloren. Dat geeft me ook een groot voordeel; over de hele wereld mensen opzoeken, dat klinkt niet slecht.

Het komt ook door het werk waar ik zoveel voldoening uit haal. De lachende en schreeuwende kinderstemmen en de blik in hun ogen als ze enthousiast naar me toe rennen. De mensen die me dankbaar zijn om het kleine wat ik hen geef. Het kamp waarvan ik net terug ben met de kinderen waar ik enorm kapot van ben, maar wat weer een ongelooflijke glimlach op mijn gezicht heeft getoverd. Waar ik een enorm andere cultuur heb kunnen zien en ervaren. Het werk waar ik niet alleen enorm veel plezier heb gehad, maar ook zo veel geleerd heb. Geleerd om even te pauzeren in een druk leven en stil te staan, om me heen te kijken en te genieten van het nu. Genieten van wat ik allemaal heb en kan bereiken.

Ook de tallozen uitzichten, het typische eten, de geur van de zee en natuurlijk de zon, die mij altijd net iets meer laat lachen op een dag.Hoe ik het hier allemaal mijn eigen heb gemaakt. Mijn vriendengroep, de rugby, het kinderdorp project, mijn vrije tijd indeling.Ik kan nog wel even doorgaan..Maar ook zeker het realiseren dat mijn leven in Nederland eentje is om van te kunnen genieten. Misschien is het soms even nodig om afstand te nemen om te kunnen zien wat ik allemaal heb, dat er genoeg redenen zijn om weer veilig en fijn naar huis te komen. Want thuis, dat blijft toch in Nederland, mijn basis waar ik kan bijtanken.

Ik ben gelukkig met wat ik hier heb geleefd. Het heeft me meer gebracht dan ik in eerste instantie had gedacht. Ik heb de kans gehad om te zien wat ik wil, wie ik ben en daar trots op te zijn. Ik heb de kans namelijk gehad om mezelf te ontmoeten en daar naar te leven en naar te blijven leven. Op het moment dat je kwetsbaar bent, een soort van bang voor een nieuw begin, alleen in een "vreemd" land, komen er namelijk beslissingenen uitdagingenop je bordje. Deze beslissingen moeten genomen worden, ik word gedwongen na te denken. Na te denken over wie ik ben, wie ik wil zijn, wat ik wil bereiken en waarom. Aan het einde zal ik dan 100% achter mijn beslissingen staan -hoe eng deze ook zijn- omdat ik weet wat mijn beweegredenen zijn. Zelfstandigheid en zelfverzekerdheid zijn daar de ingrediënten voor. De ballen hebben om een knoop door te hakken. Het lef om te doen waar ik nu echt gelukkig van word, ook al is dat misschien niet wat de wereld van me verwacht, of is het net een beetje buiten de lijntjes kleuren. Mijn kansen bij de lurven pakken. Dat zal me alleen maar sterker maken. Want op het einde telt er maar een ding; gelukkig zijn met wat ík doe. Mijn keuzes zijn dan met passie, omdat ik weet waarvoor ik het doe, met een doel voor ogen. Of dat nou werken is voor het geld wat ik later nodig heb om mijn droomreis te kunnen betalen, psychiatrische patiënten te leren leven met hun "problemen" omdat ik ze graag hun eigen pad wil laten bewandelen, of met kinderen activiteiten ondernemen omdat ik geloof dat ze het verdienen om afleiding te hebben van het grote mensen leven waar ze veel te snel in terecht zijn gekomen. Het maakt niet uit in welke situatie, het is voor mij belangrijk om dromen te blijven hebben, daarvoor alles uit de kast te halen en ze uiteindelijk met een mega grote glimlach en apentrotsheid te bereiken. Met passie leven, daar ga ik aan werken.En soms moet je de dingen ook kunnen accepteren zoals het is, het naast je neerleggen als het niet te veranderen valt. Een goede balans vinden in de chaos.

Wat een diepe les is het toch maar. En eigenlijk klinkt het cliché als ik het overlees. Maar het is zo waar, dus ik schrijf het toch gewoon lekker neer. Want daar word ik nu gelukkig van :)

Er zijn nog meer dingen die ik hier geleerd heb. Dat je niet altijd veel geld nodig hebt om de dingen te doen waarvan je gelukkig wordt, want een röti kost omgerekend maar €0,30.Ik heb gerealiseerd hoeveel vriendschap voor mij betekend, ook al is dat op afstand. Dat idioot doen bij mij hoort en dat mensen dat gewoon accepteren (hoe fijn is dat?!). Hoe goed het voelt om me thuis te voelen. Hoe ik nu echt kan afdingen, zonder respectloos te zijn. Hoe een thuis te maken van een vreemde plek. Om beter naar mensen te luisteren. Dat een keer mijn mond houden niet verkeerd hoeft te zijn. Dat een gevoelige snaar raken niet iets hoeft te zijn om je voor te schamen. Dat ik mezelf gelukkig mag prijzen, omdat de kansen aan mijn voeten liggen. Dat ik enorm van rhum hou, vooral die met vanille. Dat ik ook nee kan zeggen, zonder mensen te passeren. Dat cultuurverschillen mensen uit elkaar kan drijven of juist dichter naar elkaar toe brengt. Dat er zoveel interessante plekjes zijn om te ontdekken. Dat de winter hier echt koud kan zijn, vooral na een belachelijk hete zomer. Hoe ik ook al weer moest genieten. Dat mijn hart open stellen soms pijn kan doen, maar het ook weer zo waard is. Hoe echt imperfectie is. Hoe nieuwe mensen je andere visies kunnen geven. Hoe vet uitzichten wel niet kunnen zijn. Hoe ik mijn hoofd een beetje meer leeg kan maken voor de kleine dingen. Dat de zon helende effecten heeft. Hoe het voelt om aan de top van de wereld te staan. Dat niks doen, zo veel kan doen. Hoe te leven met eigenlijk veel te weinig kleren (voor mijn doen, dan). Dat BH’s veel te snel kapot gaan. Wanneer ik extra gas bij moet geven.En bovenal om mijn eigen leven in te kleuren.

Wat een intense tijd.Ik mag nog even. En daar ga ik ff kei hard van genieten.