Met mijn blote voeten in het warme zand, in de schaduw van een palmboom en met een prachtig uitzicht op de helderblauwe zee besluit ik dat het weer eens tijd is voor een verhaaltje. Wat gaat de tijd toch enorm snel als ik bedenk dat ik nu precies een maand hier ben, op een tiende van mijn reis. De dagen vliegen voorbij. Soms zelfs zonder dat ik weet wat ik nu eigenlijk gedaan heb. Toch is er in de tussentijd weer van alles gebeurd, waar ik jullie graag over vertel.

Na een paar diensten in de kliniek kom ik tot de conclusie dat het niet helemaal past bij hetgeen waar ik naar op zoek ben. De verpleegkundigen zijn hier erg anders opgeleid en hebben daardoor nauwelijks tot geen medische kennis. Er worden veel handelingen slecht uitgevoerd en er werd me niet veel uitdaging geboden. Al snel besloot ik te zoeken naar iets waarvoor ik graag mijn bed uit kom en ik ook daadwerkelijk iets kan betekenen. Op zoek naar een sociaal project zal niet zo moeilijk moeten zijn, dacht ik. Op veel gebieden lijken mensen hulp nodig te hebben. Al snel kom ik erachter dat ik het mis heb. In mijn ogen zullen ze misschien hulp nodig hebben, maar de mensen zelf accepteren deze niet graag. Ook is er een gebrek aan mensen die het initiatief nemen om een project op te starten en daarbij ontbreekt vaak de financiële steun van de overheid.

Toch stuit ik op een interessant project, SOS Childrens Village. Een soort opvang dorp voor kinderen die door de overheid uit huis geplaatst zijn, door de meest uit de hand lopende redenen. Mijn interesse is gewekt en ik neem contact op. Ondanks ik ondertussen gewend ben dat communicatie niet het sterkste punt is van de bevolking van dit continent, krijg ik tot mijn verbazing de volgende dag al reactie. Een enthousiaste, dankbare vrouw klinkt aan de andere kant van de lijn en we maken een afspraak. Dezelfde week bezoek ik een van de locaties en krijg ik veel informatie over het dorp. Ik wordt direct aan iedereen voorgesteld en als we onze weg volgen naar de gezamenlijke zaal, waar op dat moment een paar kinderen een optreden weggeven om de Onafhankelijkheidsdag van Mauritius te vieren, kijken alle kinderneuzen mijn kant op. Er wordt gefluisterd en sommigen gaan zelfs meteen rechtop zitten. Ik glimlach naar ze en ondertussen geniet ik van het getrommel en het gezang van de kinderen.

Ik krijg een huisje toegewezen waar ik kan beginnen als vrijwilliger. Er wonen 6 kinderen, tussen de leeftijd van 6 en 11 jaar. De vrouw die in het huisje als moeder werkt, spreekt matig Engels en de kinderen spreken alleen creool en wat frans. Als ik kennis maak met een van de kinderen, spreken we met een soort gebarentaal en probeer ik op mijn beste Frans duidelijk te maken wat ik bedoel.Ik wordt enorm hartelijk begroet door de vrouw en ze laat me het huisje zien. De kinderen slapen met zijn 2en of 3en op een kamer en delen een primitieve badkamer. Als ik aanbied om te helpen met de was, schudt de ''moeder'' heftig haar hoofd en gebaard dat ik moet gaan zitten. Direct komt er eten en drinken op tafel. Ze vertelt over de kinderen en is erg geïnteresseerd in mijn verhaal. Snel voel ik me op mijn gemak en ondertussen ben ik zoekende naar wat ik kan betekenen voor de kinderen. Er komen er allerlei activiteiten in me op, van knutselwerkjes tot de kinderen helpen met huiswerk. Als ik mijn ideeën met haar deel, reageert ze zo dankbaar in woorden, gevolgd door 2 kussen op mijn wang. In haar ogen zie ik dat ze het niet makkelijk heeft. Hopelijk kan ik de kinderen iets bieden, ook al is het iets kleins. Dat ik ze wat afleiding kan geven van de verschrikkelijke dingen die ze hebben meegemaakt. Het doet me vooral enorm beseffen hoe verwend we zijn in Europa. Hoeveel we hebben, wat voor ons allemaal maar vanzelfsprekend is. Welke kansen we krijgen, welke mogelijkheden voor onze voeten liggen. Bijna beschaamd haal ik dan mijn iPhone tevoorschijn om haar contactgegevens te noteren.

Naast het vrijwilligerswerk en het kleine bijbaantje als freelance grafisch vormgever, heb ik een ontzettend leuk sociaal leven. Soms vergeet ik tijd voor mezelf te nemen, om alles te verwerken in mijn hoofd. Er gebeurd zo veel op een dag en daarnaast ben ik constant bezig om me aan te passen aan de cultuur, de gewoontes en een andere taal. Aan het einde van de dag merk ik dan hoeveel energie het me gekost heeft en heb ik die ene Netflix serie, de skype van thuis of een belletje van Perle echt hard nodig. Je zou zeggen dat ik een druk schema heb, altijd van alles te doen. Maar tegelijkertijd ben ik nog het drukst met genieten. De rust die ik hier vind is moeilijk te omschrijven. Het is niet de letterlijke rust zoals weinig doen op een dag, maar meer een soort rust in mijn hoofd. Ik, en daarmee waarschijnlijk veel anderen, ben gewend om maar door te gaan. Niet stil staan bij wat je hebt meegemaakt of doet, want dat zorgt voor vertraging. Zoals we allemaal weten kost vertraging tijd, en tijd is geld. Dus liever doen we het maar niet. Het kwijtraken van die mindset gaat me waarschijnlijk niet lukken, maar het waarderen en koesteren van de rust in mijn hoofd begint steeds meer te komen.

Vaak weet ik nog niet wat ik ga doen op een vrije dag of in het weekend, maar achteraf heb ik weer enorm veel leuke dingen gedaan. Het niet vooruit plannen is voor mij soms wel moeilijk, ik merk dat ik wil weten waar ik aan toe ben. Afhankelijk van het openbaar vervoer of vrienden met een auto ben ik het meer leren accepteren, maar de controle loslaten blijft lastig. De geweldige momenten krijg ik er dan gratis voor terug en dat maakt het wel iets makkelijker. Zo gingen we afgelopen weekend op een verrassing catamaran cruise voor Fabrice zijn verjaardag, een geweldige zonsondergang kregen we er voor niks bij. Of het moment dat ik een uur op de bus aan het wachten ben, maar de reis uiteindelijk zo prachtig is, dat ik bijna vergeten ben dat ik zwetend in de brandende zon stond, met een lege waterfles en pijn aan mijn voeten. (Om mijn moeder even tevreden te houden; ja ik ben daarna snel een fles water gaan kopen om mijn hydratielevel weer op peil te krijgen, wees niet bang).

Al met al heb ik soms een moment dat ik de kleine dingen een beetje begin te missen, vooral het vanzelfsprekende. Het Nederlandse geouwehoer, een andere maaltijd als rijst met kip, frikandellen, op mijn fiets springen, stroopwafels, dikke dekens en de momenten met mijn vrienden, het even langskomen en over onzin praten. Lang leve de technologie van tegenwoordig, waardoor het gemis weer wat opgevuld wordt. Daarnaast krijg ik er natuurlijk heel veel voor terug, waar ik nog lang niet op uitgekeken ben. Er staan me ook weer erg veel geweldige dingen te wachten. Volgende week vlieg ik naar Zuid-Afrika voor een week Johannesburg en daarna een week Durban om Lynn op te zoeken. Ik kan niet wachten!

Ik geniet van alle berichtjes van thuis, dat doet me enorm goed! :)

Jouir de la vie!
Liefs, Eva