Het normale leven

Dit keer neergestreken in de botanische tuin van pamplemousse waar ik bedenk weer eens een update te schrijven. Een mooie en rustige plek, waar veel toeristen komen. Natuurlijk kom ik zelf ook over als toerist, met mijn blanke huid en karige Frans. Maar zo voel ik me niet meer. Het is eerder het besef dat ik hier echt een normaal leven heb opgebouwd. Ik weet de lokale prijzen, mensen begroeten me, ik ken de straten (ongeveer dan), heb favoriete plekjes en ik heb vooral van alles te doen. Zo ben ik begonnen met een project om spullen in te zamelen voor de kinderen van het dorp waar ik vrijwilliger ben, in samenwerking met m'n scouting in Nederland. Ook de mensen hier zijn enthousiast dus ik ben bezig met de voorbereidingen voor een lokale inzameling.

In het kinderdorp gaat het trouwens hartstikke goed. De communicatie blijft lastig, maar ondertussen weet ik de basis zinnen waarmee ik de kinderen kan begrijpen. Thuis zoek ik naar leuke en makkelijke activiteiten en bereid ik ze voor. Als ik dan aankom in Bambous (waar het kinderdorp gevestigd is), komen de kinderen aangerend om me knuffelen en vragen of ik mee kom spelen. Laatst ging ik met ze naar het strand. Omdat de 'moeder' zelf niet kan zwemmen, heb ik de hele dag in het water doorgebracht met 6 kinderen hangend aan m'n lichaam. Super vermoeiend, maar het zijn schatjes dus het is het waard. Als ik besluit uit te rusten aan de kant waar het water nog over m'n benen glijdt, valt de kleinste in slaap op m'n schoot, tegen me aan. De 5 anderen rennend en spelend om ons heen. Op dat moment hoor ik een paar Duitsers zich afvragen of ik de moeder zou zijn. Grappig moment natuurlijk, maar ik vind het vooral enorm gaaf als ik me bedenk wat voor band ik met deze kinderen heb opgebouwd en dat ik dit mooie werk zo waardeer.
De kinderen zijn zo vrolijk, iedere dag. Natuurlijk hebben ze hun streken, dat hoort erbij. Maar het geluid van hun schaterlachen doet me soms verrassen. Ze hebben vreselijke dingen meegemaakt en hebben echt niet veel. De prioriteit gaat ernaar uit dat ze naar school kunnen, dus speelgoed voor buiten is er niet. Ze spelen met plastic zakken of stokken, maar hun fantasie en creativiteit is groot. De kleine dingen, zoals dat ik Nederlands eten bracht op Koningsdag, maakt voor hen een groot verschil. Het geeft me enorm veel waardering voor wat ik doe, ook al is het iets kleins.
Verder train ik 2 tot 3 keer in de week, alleen of met het rugbyteam waar ik ondertussen ben ingeschreven. Aanstaande zaterdag is mijn eerste toernooi. Het is een 7's team waarbij ik ben geselecteerd voor in de opstelling. Het team is erg gezellig en ik voel me al snel op m'n plek.
In de tijd dat ik niks gepland heb, geniet ik van het mooie weer, spreek ik af met vrienden, organiseer ik een etentje, kook ik curry's of juist typisch Nederlands eten, ga ik naar het strand enzovoorts.
Na 2,5 maand met de bus te hebben gereisd over het eiland, besluit ik een auto te huren. Carlo komt volgende week op bezoek en een maand later m'n moeder ook. Dan wil ik ze graag alles laten zien in de korte tijd, en dat kan het beste met de auto. De bus heeft zeker zijn charme, maar heeft ook ontzettend veel nadelen. Het kost enorm veel tijd en na 7 uur rijden er geen bussen meer, dus kon ik nergens meer naartoe. Het hebben van een auto is enorm fijn, want niet alles is om de hoek. Voor specifieke dingen moet ik vaak het halve eiland afreizen en dan is de airco in de auto ook niet verkeerd.
Mijn Frans wordt langzaamaan beter, maar het blijft lastig om onderling gesprekken goed te kunnen volgen. Woorden vloeien in elkaar over en aan het einde van de dag kan ik soms de focus die ervoor nodig is, niet meer opbrengen.
Alle updates heb ik nu wel gehad denk ik. Het belangrijkste is dat ik me hier gewoon erg op mijn plek voel. Ik merk dat ik hier gelukkiger ben met minder, de kleine dingen me blij maken. Ik doe de dingen waarvan ik blij word en ben ook nog eens omringd met fijne mensen en prachtige natuur. Wat wil een mens nog meer? Behalve frikandellen en m'n Nederlandse matties dan.
Heel veel liefs, kusjes, knuffels, al die dingen.

Reacties

Reacties

Marleen

Wat doe je het toch goed Eva en wat geweldig dat je al zo ingeburgerd bent. Ik blijf genieten van je belevenissen en je verhalen. Leuk dat je met de kindjes zo op je plek bent en dat je ze je wamte kan bieden. Ik hoorde al van Eus dat Carlo komt, heb het heel fijn samen, het zal leuk zijn als er iemand uit Nederland komt. Ik vind het hier ook altijd fijn als ik weer even Nederlands kan praten. Spaanse knuffel en nu ga ik je foto's bekijken, kan niet wachten:-) xxx

Kurt Biermanns

Mijn complementen voor jou schrif stijl, heel prettig te lezen. Even kort voorstellen, mijn naam is Kurt, geboren in Oostenrijk (Innsbruck), nog steets Oostenrijker van nationaliteit, maar ben zeer goed ingeburgerd in de nederlandse leven. Heb 25 jaar in de Caribbean, Zuid Amerika gewerkt en gewoont. Ben nu even in Nederland en mijn volgende trip staat in de Agenda voor Januaru 2017 naar Mauritsius voor 4 weken. Doel om te kijken of het is iets voor mij om te kunnen aarden. Mijn professie is Hotel Management waarbij ik ook in het verleden voor 14 jaar een Eigen Restaurant had van 140 zitplaatsen, hetgeen een groot success was. Mijn vraag aan jou is, ken je iemand die een Apartement voor 4 tot 8 weken tegen normale prijs wil verhuren. Ik kan zeer snel in contact komen met de locale bevolking. Ik wens je veel success en veel levensplezier in Mauritsius. Vriendelijke groet, Kurt

Eva

Beste Kurt,

Ik zou je graag wat tips geven. Misschien is het handig als je je email adres zou kunnen geven? Dan stuur ik je via mail dingen die wellicht kunnen helpen.

Groetjes!

Kurt Biermanns

Beste Eva,
Mijn e-mail is biermanns@live.nl Jij hartelijk bedankt voor de genomen moeite.
Even een vraag ben je nog op Mauritsius?
Vriendelijke groet, Kurt

Naz

Superleuk hoe je schrijft! Enjoy!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!