3 kids & the city life

Opstaan na een te korte nacht. De kids worden minder langzaamaan wakker dan ik. Kleren klaarleggen, lunches maken, stuffie terugvinden ergens achter de bank, fruitloops verdelen (ik wil mééhéér), bedden verschonen, nog snel even een was aangooien, waar zijn die schoenen met klittenband? Iedereen jassen aan, oké dan, 1 keer de kruiwagen. Het minibusje in. Heb ik alledrie de kinderen? Gaan met die banaan. Allemaal onder het genot van enthousiast gejuich en vechtende broer en zus. Afdroppen op school is m'n volgende stop. Zodra de kids weer uit school komen, kijken ze zoet naar supergirl. We gaan naar het park met het doel zo hoog mogelijk op de schommel te zwieren zodat we de sterren kunnen aanraken. Misschien kunnen we er eentje vangen! Het leven met een kleuter, een 6jarige en een bijna-puber is heerlijk afwisselend. De fijnste vragen en gesprekken komen voorbij. Of ik ooit de wolken heb aangeraakt met m'n vingertoppen. Of ik een vriendje heb. Nee? Een vriendinnetje dan? Quinn, je moet even... zonder m'n zin af te maken komt er een geschreeuw als reactie "I have the most terrible life!!" Wat in no time plaats maakt voor "You're awesome. I don't want you to leave. Ever." ("Forever is a long time, eh?") Charlie, de jongste, beweerd dat ik geen volwassene ben, "because you play with us like a kid." Daar kan ik best mee leven, graag zelfs. 'S avonds is het verhaaltjes tijd. Na Waldo ongeveer 24 keer gevonden te hebben moet ik beloven om 's nachts voor de walvis te zorgen, want anders voelt ie zich alleen. Ik pinky promise het, wat dit zijn serieuze zaken.

Na ongeveer een maand dat ik hier ben, zijn we verhuisd naar het nieuwe huis. Ik neem een douche met een gordijn als deur, de keuken is nog maar half af en op de beneden verdieping waar ik slaap ligt nog geen vloer. Maar het maakt niet zoveel uit, ik voel me vertrouwd genoeg. Sterker nog, ik word behandeld als onderdeel van de familie. Er staat standaard groene thee of koffie van Tim Hortons voor me klaar en ze proberen een goeie Canadees voor me te vinden (helaas nog niet gelukt trouwens). Na dagenlang heel wat verhuisdozen in- en uitgepakt te hebben, cartoons en take out eten moet ik de ouders beloven meer vrije tijd te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Toronto is een geweldige stad met veel leuke area's. Genoeg pubs, karaoke bars en shisha lounges om af te spreken met nieuw gemaakte vrienden. Buiten de stad is veel vette natuur waar ik dan ook best graag heenga. De tijd vliegt weer als een malle. Oh en misschien gaat het aankomend weekend, wanneer de kerstman aankomt (!!!!!) sneeuwen! Geen slecht vooruitzicht.

Its getting cold, eh!

7 maanden later

En toen zat ik opeens in het vliegtuig. Ondertussen dik 6 uur onderweg met nog 5 uur te gaan. 4 afleveringen van the big bang theory, 2 afleveringen friends, 9 mislukte slaap pogingen en een film verder. Als ik naar buiten kijk zie ik de woestijn, we vliegen ergens over Egypte. Met een beetje pijn in m'n lichaam van de rare lichaamshoudingen en vooral de behoefte om dingen te doen. Ik verveel me dood. Over 5 uur kom ik aan in Duitsland, waar ik een nachtje blijf slapen en dan komt m'n moeder me halen. Wat een raar idee! Mijn leven staat gewoon weer op me te wachten terwijl ik net een vers leven achter liet. Afscheid genomen van de kinderen, vriendengroep, het rugbyteam, de palmbomen, het strand en de cultuur. Tijdens mijn afscheidsfeest hing ik foto's aan de muur, waarop mensen een bericht achterlieten. De meesterwerken nam ik mee in mijn handbagage zodat ik ze in het vliegtuig kon lezen. Met ogen vol met tranen maar ook een glimlach waar je u tegen zegt blader ik door al mijn herinneringen. Wat een super vette tijd. Bijna 7 maanden, 2 appartementen, ontelbaar veel palmbomen, 4 huisgenoten, 13 teamgenoten, een heul klein tintje bruiner, belachelijk veel feestjes, 3 bergbeklimmingen, een paar centimeter langer haar en ongelooflijk veel fijne momenten verder zit ik dan hier, terug naar huis. Met een debiel aantal mega mooie herinneringen, in het voorvakje van mijn handbagage.

Regels zijn er om te breken, planningen om van af te wijken

Om 6 uur’s morgens sta ik op het vliegveld. Een tikkeltje nerveus misschien, want ik heb haar al meer dan 4 maanden niet gezien. Toch voelt het alsof zij al die tijd al een onderdeel is geweest van mijn leven hier, door haar steun in alle keuzes die ik maakte, ook al was dat op afstand. Die afstand is er nu niet meer. Ze komt met haar koffers, ietwat moe gezicht en uiteindelijk een grote glimlach en tranen in haar ogen op me af. Ze is hier! Ze geeft me een dikke knuffel en zegt hoe blij ze is om mij te zien. Natuurlijk zijn we blij om elkaar te zien, maar het mag nog best even gezegd worden. Onze eerste plannen heb ik al in mijn hoofd, maar eerst is het tijd om rustig aan te komen. We rijden naar mijn huis, praten ondertussen honderduit maar op hetzelfde moment alsof ik haar gister nog zag. In de 3 weken die volgen, maken we mooie trips over het hele eiland. We zwemmen met dolfijnen, ik neem haar bij de hand. We rijden door de bergen, er worden duizenden foto’s gemaakt, we genieten van het heerlijke eten. Ik zet haar af bij het strand, ik ga zelf werken in het kinderdorp en neem haar mee op een uitje met de kinderen. We doen van alles samen, maar nemen vooral de tijd voor elkaar. Fijne gesprekken, veel hard gelach en even bijpraten over de mensen thuis. De ‘’weet je nog…’’ en ‘’hoe deed jij dat dan?’’ gesprekken passeren de revue. Ze is er op het juiste moment, waarin ze me een steuntje in de rug geeft en me helpt herinneren aan wat ik voor ogen heb. Ze troost me met mijn struggles, of we zeggen even helemaal niks. Na die drie weken staan we weer op hetzelfde vliegveld. ‘’Wat vliegt de tijd toch he, meissie?’’ De knuffel, glimlach en tranen in onze ogen zijn weer van de partij. ‘’Ja, mam..’’ Ik moet goed op mezelf passen. Ik beloof het haar nogmaals. Ze zwaait naar me en dan nog een stuk of vijf keer. Dan verdwijnt ze achter de paspoortcontrole.Thuis vind ik een kaartje;‘’voor mijn dappere dodo.’’Wat heb ik toch een geweldige moeder.

Met nu dik 5 maanden Mauritius achter de rug, waarin ik een nieuw thuis heb ontdekt, kom ik voor een beslissing te staan. Een vrijwilliger kan naar Mauritius komen op een toeristenvisa en deze is maximaal geldig voor 180 dagen in een kalenderjaar. In eerste instantie denk ik eraan om werk te vinden voor de overige periode dat ik hier wil blijven, zodat ik een werkvisa kan krijgen. Al snel kom ik erachter dat het me niet makkelijk wordt gemaakt, tijdelijk werk vinden als buitenlander is namelijk redelijk lastig. Ook bedenk ik me dat ik niet koste wat het kost in dit land wil verblijven. Mijn doel was namelijk ervaring opdoen en hier een tijdelijk leven opbouwen. Maar, met werk waar ik niet per se mijn passie in vind en daarbij minder tijd heb voor mijn echte passies, zal ik dat niet kunnen bereiken. Het blijkt dat mijn huidige visa maximaal verlengd kan worden tot en met27 augustus. Die kans grijp ik, een ticket is in mijn vizier. Een beetje meer van de wereld zien, en dan een tijdje in Nederland verblijven is nu mijn plan en wellicht vertrek ik dan weer richting een ander avontuur. Dat moet ik nog even uitvogelen, maar de droom is er alvast.

Mijn avontuurin Mauritiusloopt dus ten einde. Aan de ene kant ben ik natuurlijk best verdrietig, zo'n mooi land en een geweldig avontuur achter me laten. Maar ik heb er vrede mee, ik kan straks terug kijken op een super fijne tijd en een ervaring die ik niet snel kan vergeten.

Dat komt natuurlijk door alle mensen die ik hier heb ontmoet, waarvan ik nu veel van hen vrienden kan noemen. In een korte tijd dierbare vriendschappen heb opgebouwd, omdat je simpelweg in een ander land buiten je comfortzone leeft en sneller een gesprek hebt over persoonlijke visies en voor andere dilemma’s staat, waarbij zij naast me staan, in plaats van een doodgewoon gesprekje voeren over het weer. In mijn dagelijkse leven hoef ik vaak niet na te denken over morgen, over hoe mijn volgende maand eruit gaat zien. Het is allemaal al geregeld en dat leg ik naast me neer. Een beetje saai misschien, maar ik denk dat het belangrijk is om ook in het dagelijks leven de passie in je redenen te vindenen even stil te staan en om je heen te kijken.Door het feit dat hier veel mensen uit alle hoeken van de wereld tijdelijk verblijven, heb ik nu vrienden in allerlei landen. De groep die hier op dit moment is, zal niet meer in deze setting voorkomen, maar de individuele vriendschappen gaan zeker niet verloren. Dat geeft me ook een groot voordeel; over de hele wereld mensen opzoeken, dat klinkt niet slecht.

Het komt ook door het werk waar ik zoveel voldoening uit haal. De lachende en schreeuwende kinderstemmen en de blik in hun ogen als ze enthousiast naar me toe rennen. De mensen die me dankbaar zijn om het kleine wat ik hen geef. Het kamp waarvan ik net terug ben met de kinderen waar ik enorm kapot van ben, maar wat weer een ongelooflijke glimlach op mijn gezicht heeft getoverd. Waar ik een enorm andere cultuur heb kunnen zien en ervaren. Het werk waar ik niet alleen enorm veel plezier heb gehad, maar ook zo veel geleerd heb. Geleerd om even te pauzeren in een druk leven en stil te staan, om me heen te kijken en te genieten van het nu. Genieten van wat ik allemaal heb en kan bereiken.

Ook de tallozen uitzichten, het typische eten, de geur van de zee en natuurlijk de zon, die mij altijd net iets meer laat lachen op een dag.Hoe ik het hier allemaal mijn eigen heb gemaakt. Mijn vriendengroep, de rugby, het kinderdorp project, mijn vrije tijd indeling.Ik kan nog wel even doorgaan..Maar ook zeker het realiseren dat mijn leven in Nederland eentje is om van te kunnen genieten. Misschien is het soms even nodig om afstand te nemen om te kunnen zien wat ik allemaal heb, dat er genoeg redenen zijn om weer veilig en fijn naar huis te komen. Want thuis, dat blijft toch in Nederland, mijn basis waar ik kan bijtanken.

Ik ben gelukkig met wat ik hier heb geleefd. Het heeft me meer gebracht dan ik in eerste instantie had gedacht. Ik heb de kans gehad om te zien wat ik wil, wie ik ben en daar trots op te zijn. Ik heb de kans namelijk gehad om mezelf te ontmoeten en daar naar te leven en naar te blijven leven. Op het moment dat je kwetsbaar bent, een soort van bang voor een nieuw begin, alleen in een "vreemd" land, komen er namelijk beslissingenen uitdagingenop je bordje. Deze beslissingen moeten genomen worden, ik word gedwongen na te denken. Na te denken over wie ik ben, wie ik wil zijn, wat ik wil bereiken en waarom. Aan het einde zal ik dan 100% achter mijn beslissingen staan -hoe eng deze ook zijn- omdat ik weet wat mijn beweegredenen zijn. Zelfstandigheid en zelfverzekerdheid zijn daar de ingrediënten voor. De ballen hebben om een knoop door te hakken. Het lef om te doen waar ik nu echt gelukkig van word, ook al is dat misschien niet wat de wereld van me verwacht, of is het net een beetje buiten de lijntjes kleuren. Mijn kansen bij de lurven pakken. Dat zal me alleen maar sterker maken. Want op het einde telt er maar een ding; gelukkig zijn met wat ík doe. Mijn keuzes zijn dan met passie, omdat ik weet waarvoor ik het doe, met een doel voor ogen. Of dat nou werken is voor het geld wat ik later nodig heb om mijn droomreis te kunnen betalen, psychiatrische patiënten te leren leven met hun "problemen" omdat ik ze graag hun eigen pad wil laten bewandelen, of met kinderen activiteiten ondernemen omdat ik geloof dat ze het verdienen om afleiding te hebben van het grote mensen leven waar ze veel te snel in terecht zijn gekomen. Het maakt niet uit in welke situatie, het is voor mij belangrijk om dromen te blijven hebben, daarvoor alles uit de kast te halen en ze uiteindelijk met een mega grote glimlach en apentrotsheid te bereiken. Met passie leven, daar ga ik aan werken.En soms moet je de dingen ook kunnen accepteren zoals het is, het naast je neerleggen als het niet te veranderen valt. Een goede balans vinden in de chaos.

Wat een diepe les is het toch maar. En eigenlijk klinkt het cliché als ik het overlees. Maar het is zo waar, dus ik schrijf het toch gewoon lekker neer. Want daar word ik nu gelukkig van :)

Er zijn nog meer dingen die ik hier geleerd heb. Dat je niet altijd veel geld nodig hebt om de dingen te doen waarvan je gelukkig wordt, want een röti kost omgerekend maar €0,30.Ik heb gerealiseerd hoeveel vriendschap voor mij betekend, ook al is dat op afstand. Dat idioot doen bij mij hoort en dat mensen dat gewoon accepteren (hoe fijn is dat?!). Hoe goed het voelt om me thuis te voelen. Hoe ik nu echt kan afdingen, zonder respectloos te zijn. Hoe een thuis te maken van een vreemde plek. Om beter naar mensen te luisteren. Dat een keer mijn mond houden niet verkeerd hoeft te zijn. Dat een gevoelige snaar raken niet iets hoeft te zijn om je voor te schamen. Dat ik mezelf gelukkig mag prijzen, omdat de kansen aan mijn voeten liggen. Dat ik enorm van rhum hou, vooral die met vanille. Dat ik ook nee kan zeggen, zonder mensen te passeren. Dat cultuurverschillen mensen uit elkaar kan drijven of juist dichter naar elkaar toe brengt. Dat er zoveel interessante plekjes zijn om te ontdekken. Dat de winter hier echt koud kan zijn, vooral na een belachelijk hete zomer. Hoe ik ook al weer moest genieten. Dat mijn hart open stellen soms pijn kan doen, maar het ook weer zo waard is. Hoe echt imperfectie is. Hoe nieuwe mensen je andere visies kunnen geven. Hoe vet uitzichten wel niet kunnen zijn. Hoe ik mijn hoofd een beetje meer leeg kan maken voor de kleine dingen. Dat de zon helende effecten heeft. Hoe het voelt om aan de top van de wereld te staan. Dat niks doen, zo veel kan doen. Hoe te leven met eigenlijk veel te weinig kleren (voor mijn doen, dan). Dat BH’s veel te snel kapot gaan. Wanneer ik extra gas bij moet geven.En bovenal om mijn eigen leven in te kleuren.

Wat een intense tijd.Ik mag nog even. En daar ga ik ff kei hard van genieten.

Our house, in the middle of the street.

Het normale leven

Dit keer neergestreken in de botanische tuin van pamplemousse waar ik bedenk weer eens een update te schrijven. Een mooie en rustige plek, waar veel toeristen komen. Natuurlijk kom ik zelf ook over als toerist, met mijn blanke huid en karige Frans. Maar zo voel ik me niet meer. Het is eerder het besef dat ik hier echt een normaal leven heb opgebouwd. Ik weet de lokale prijzen, mensen begroeten me, ik ken de straten (ongeveer dan), heb favoriete plekjes en ik heb vooral van alles te doen. Zo ben ik begonnen met een project om spullen in te zamelen voor de kinderen van het dorp waar ik vrijwilliger ben, in samenwerking met m'n scouting in Nederland. Ook de mensen hier zijn enthousiast dus ik ben bezig met de voorbereidingen voor een lokale inzameling.

The city of gold

Na een week die voor mij razendsnel voorbij ging, zit ik op het vliegveld te wachten op het vliegtuig naar Durban. Een week in Johannesburg en omgeving, waar zoveel te zien en te doen is.

Vliegende tijd

Met mijn blote voeten in het warme zand, in de schaduw van een palmboom en met een prachtig uitzicht op de helderblauwe zee besluit ik dat het weer eens tijd is voor een verhaaltje. Wat gaat de tijd toch enorm snel als ik bedenk dat ik nu precies een maand hier ben, op een tiende van mijn reis. De dagen vliegen voorbij. Soms zelfs zonder dat ik weet wat ik nu eigenlijk gedaan heb. Toch is er in de tussentijd weer van alles gebeurd, waar ik jullie graag over vertel.

Na een paar diensten in de kliniek kom ik tot de conclusie dat het niet helemaal past bij hetgeen waar ik naar op zoek ben. De verpleegkundigen zijn hier erg anders opgeleid en hebben daardoor nauwelijks tot geen medische kennis. Er worden veel handelingen slecht uitgevoerd en er werd me niet veel uitdaging geboden. Al snel besloot ik te zoeken naar iets waarvoor ik graag mijn bed uit kom en ik ook daadwerkelijk iets kan betekenen. Op zoek naar een sociaal project zal niet zo moeilijk moeten zijn, dacht ik. Op veel gebieden lijken mensen hulp nodig te hebben. Al snel kom ik erachter dat ik het mis heb. In mijn ogen zullen ze misschien hulp nodig hebben, maar de mensen zelf accepteren deze niet graag. Ook is er een gebrek aan mensen die het initiatief nemen om een project op te starten en daarbij ontbreekt vaak de financiële steun van de overheid.

Toch stuit ik op een interessant project, SOS Childrens Village. Een soort opvang dorp voor kinderen die door de overheid uit huis geplaatst zijn, door de meest uit de hand lopende redenen. Mijn interesse is gewekt en ik neem contact op. Ondanks ik ondertussen gewend ben dat communicatie niet het sterkste punt is van de bevolking van dit continent, krijg ik tot mijn verbazing de volgende dag al reactie. Een enthousiaste, dankbare vrouw klinkt aan de andere kant van de lijn en we maken een afspraak. Dezelfde week bezoek ik een van de locaties en krijg ik veel informatie over het dorp. Ik wordt direct aan iedereen voorgesteld en als we onze weg volgen naar de gezamenlijke zaal, waar op dat moment een paar kinderen een optreden weggeven om de Onafhankelijkheidsdag van Mauritius te vieren, kijken alle kinderneuzen mijn kant op. Er wordt gefluisterd en sommigen gaan zelfs meteen rechtop zitten. Ik glimlach naar ze en ondertussen geniet ik van het getrommel en het gezang van de kinderen.

Ik krijg een huisje toegewezen waar ik kan beginnen als vrijwilliger. Er wonen 6 kinderen, tussen de leeftijd van 6 en 11 jaar. De vrouw die in het huisje als moeder werkt, spreekt matig Engels en de kinderen spreken alleen creool en wat frans. Als ik kennis maak met een van de kinderen, spreken we met een soort gebarentaal en probeer ik op mijn beste Frans duidelijk te maken wat ik bedoel.Ik wordt enorm hartelijk begroet door de vrouw en ze laat me het huisje zien. De kinderen slapen met zijn 2en of 3en op een kamer en delen een primitieve badkamer. Als ik aanbied om te helpen met de was, schudt de ''moeder'' heftig haar hoofd en gebaard dat ik moet gaan zitten. Direct komt er eten en drinken op tafel. Ze vertelt over de kinderen en is erg geïnteresseerd in mijn verhaal. Snel voel ik me op mijn gemak en ondertussen ben ik zoekende naar wat ik kan betekenen voor de kinderen. Er komen er allerlei activiteiten in me op, van knutselwerkjes tot de kinderen helpen met huiswerk. Als ik mijn ideeën met haar deel, reageert ze zo dankbaar in woorden, gevolgd door 2 kussen op mijn wang. In haar ogen zie ik dat ze het niet makkelijk heeft. Hopelijk kan ik de kinderen iets bieden, ook al is het iets kleins. Dat ik ze wat afleiding kan geven van de verschrikkelijke dingen die ze hebben meegemaakt. Het doet me vooral enorm beseffen hoe verwend we zijn in Europa. Hoeveel we hebben, wat voor ons allemaal maar vanzelfsprekend is. Welke kansen we krijgen, welke mogelijkheden voor onze voeten liggen. Bijna beschaamd haal ik dan mijn iPhone tevoorschijn om haar contactgegevens te noteren.

Naast het vrijwilligerswerk en het kleine bijbaantje als freelance grafisch vormgever, heb ik een ontzettend leuk sociaal leven. Soms vergeet ik tijd voor mezelf te nemen, om alles te verwerken in mijn hoofd. Er gebeurd zo veel op een dag en daarnaast ben ik constant bezig om me aan te passen aan de cultuur, de gewoontes en een andere taal. Aan het einde van de dag merk ik dan hoeveel energie het me gekost heeft en heb ik die ene Netflix serie, de skype van thuis of een belletje van Perle echt hard nodig. Je zou zeggen dat ik een druk schema heb, altijd van alles te doen. Maar tegelijkertijd ben ik nog het drukst met genieten. De rust die ik hier vind is moeilijk te omschrijven. Het is niet de letterlijke rust zoals weinig doen op een dag, maar meer een soort rust in mijn hoofd. Ik, en daarmee waarschijnlijk veel anderen, ben gewend om maar door te gaan. Niet stil staan bij wat je hebt meegemaakt of doet, want dat zorgt voor vertraging. Zoals we allemaal weten kost vertraging tijd, en tijd is geld. Dus liever doen we het maar niet. Het kwijtraken van die mindset gaat me waarschijnlijk niet lukken, maar het waarderen en koesteren van de rust in mijn hoofd begint steeds meer te komen.

Vaak weet ik nog niet wat ik ga doen op een vrije dag of in het weekend, maar achteraf heb ik weer enorm veel leuke dingen gedaan. Het niet vooruit plannen is voor mij soms wel moeilijk, ik merk dat ik wil weten waar ik aan toe ben. Afhankelijk van het openbaar vervoer of vrienden met een auto ben ik het meer leren accepteren, maar de controle loslaten blijft lastig. De geweldige momenten krijg ik er dan gratis voor terug en dat maakt het wel iets makkelijker. Zo gingen we afgelopen weekend op een verrassing catamaran cruise voor Fabrice zijn verjaardag, een geweldige zonsondergang kregen we er voor niks bij. Of het moment dat ik een uur op de bus aan het wachten ben, maar de reis uiteindelijk zo prachtig is, dat ik bijna vergeten ben dat ik zwetend in de brandende zon stond, met een lege waterfles en pijn aan mijn voeten. (Om mijn moeder even tevreden te houden; ja ik ben daarna snel een fles water gaan kopen om mijn hydratielevel weer op peil te krijgen, wees niet bang).

Al met al heb ik soms een moment dat ik de kleine dingen een beetje begin te missen, vooral het vanzelfsprekende. Het Nederlandse geouwehoer, een andere maaltijd als rijst met kip, frikandellen, op mijn fiets springen, stroopwafels, dikke dekens en de momenten met mijn vrienden, het even langskomen en over onzin praten. Lang leve de technologie van tegenwoordig, waardoor het gemis weer wat opgevuld wordt. Daarnaast krijg ik er natuurlijk heel veel voor terug, waar ik nog lang niet op uitgekeken ben. Er staan me ook weer erg veel geweldige dingen te wachten. Volgende week vlieg ik naar Zuid-Afrika voor een week Johannesburg en daarna een week Durban om Lynn op te zoeken. Ik kan niet wachten!

Ik geniet van alle berichtjes van thuis, dat doet me enorm goed! :)

Jouir de la vie!
Liefs, Eva